<< Home
-
بيا زنده گي ديگري را شروع کنيم
بي بادآوري ديروزهاي تلخ
بي استرس فرداهاي نا معلوم
بيا همين امروزي را که هستي
که هستم
بيا همين امروزمان را زنده گي کنيم
با هم
آن روزها
- June 2007
- July 2007
- August 2007
- September 2007
- October 2007
- November 2007
- December 2007
- January 2008
- February 2008
- March 2008
- April 2008
- May 2008
- June 2008
- July 2008
- August 2008
- September 2008
- October 2008
- November 2008
- December 2008
- January 2009
- February 2009
- March 2009
- April 2009
- May 2009
- June 2009
- July 2009
- August 2009
- September 2009
- October 2009
- November 2009
- December 2009
- January 2010
- February 2010
- March 2010
- April 2010
- May 2010
- June 2010
- July 2010
- August 2010
- September 2010
- October 2010
- November 2010
- December 2010
- January 2011
- February 2011
- March 2011
- April 2011
- May 2011
- August 2011
- September 2011
- October 2011
- November 2011
- December 2011
- January 2012
- April 2012
- May 2012
- June 2012
- September 2012
- October 2012
- November 2012
- January 2013
- June 2013
LoLiGameS
Sunday, November 25, 2007
بر شانه هايت می زنم
تا غمهايت را بتکانم
سخنی نمی گویی
شانه های تو
شانه های تو
دست های من
درد می گيرند
؟!می دانی
زخم هایم هنوز التیام نیافته اند
...مرده دردها گاهی هنوز
از یاد نمی برم چه گونه از پی ِ باز پس گرفتن ِ حقی که در قدرت نمایی ِ آدم بزرگ ها از کف رفت
؟!می دانی
زخم هایم هنوز التیام نیافته اند
...مرده دردها گاهی هنوز
از یاد نمی برم چه گونه از پی ِ باز پس گرفتن ِ حقی که در قدرت نمایی ِ آدم بزرگ ها از کف رفت
چهار سال ِ عمرم به غم و درد و حس ِ اجحاف گذشت
... فراموشم نمی شود چه بی هوده این همه غصه به دوش کشیدیم و مهدیه نماند
نماند که اشک بزدایدم
بارها خواستم برای ِ حاج آقا نور بخش بنویسم که گرچه یک سال از پی ِ وعده های ِ دروغینش دویدیم
گرچه با این همه داعیه اسلام ، دستمان نگرفت
(امیدوارم در آن دنیا ( اگر باشد
همان دنیا که برای ِ داشتنش اصرار به خواندن ِ نماز ِ اول ِ وقت داشت"
"و ما را خسته پشت ِ در نگه می داشت
مهدیه دستش بگیرد
... بارها خواستم تمام ِ مدارک را این جا بگذارم یا بنویسم قصه غصه هامان را
ولی
" گاه به سخن گفتن از زخم ها نیازی نیست "
* * *
در تمام ِ این روزهای ِ غم زده ، در کنارم ، بهانه ی ِ امید و آرامشم بودی
بهانه ی ِ شادی هایم در میان ِ این همه درد
تولدت مبارک مرد ِ من
... فراموشم نمی شود چه بی هوده این همه غصه به دوش کشیدیم و مهدیه نماند
نماند که اشک بزدایدم
بارها خواستم برای ِ حاج آقا نور بخش بنویسم که گرچه یک سال از پی ِ وعده های ِ دروغینش دویدیم
گرچه با این همه داعیه اسلام ، دستمان نگرفت
(امیدوارم در آن دنیا ( اگر باشد
همان دنیا که برای ِ داشتنش اصرار به خواندن ِ نماز ِ اول ِ وقت داشت"
"و ما را خسته پشت ِ در نگه می داشت
مهدیه دستش بگیرد
... بارها خواستم تمام ِ مدارک را این جا بگذارم یا بنویسم قصه غصه هامان را
ولی
" گاه به سخن گفتن از زخم ها نیازی نیست "
* * *
در تمام ِ این روزهای ِ غم زده ، در کنارم ، بهانه ی ِ امید و آرامشم بودی
بهانه ی ِ شادی هایم در میان ِ این همه درد
تولدت مبارک مرد ِ من
at 11:36 PM 