<< Home
-
بيا زنده گي ديگري را شروع کنيم
بي بادآوري ديروزهاي تلخ
بي استرس فرداهاي نا معلوم
بيا همين امروزي را که هستي
که هستم
بيا همين امروزمان را زنده گي کنيم
با هم
آن روزها
- June 2007
- July 2007
- August 2007
- September 2007
- October 2007
- November 2007
- December 2007
- January 2008
- February 2008
- March 2008
- April 2008
- May 2008
- June 2008
- July 2008
- August 2008
- September 2008
- October 2008
- November 2008
- December 2008
- January 2009
- February 2009
- March 2009
- April 2009
- May 2009
- June 2009
- July 2009
- August 2009
- September 2009
- October 2009
- November 2009
- December 2009
- January 2010
- February 2010
- March 2010
- April 2010
- May 2010
- June 2010
- July 2010
- August 2010
- September 2010
- October 2010
- November 2010
- December 2010
- January 2011
- February 2011
- March 2011
- April 2011
- May 2011
- August 2011
- September 2011
- October 2011
- November 2011
- December 2011
- January 2012
- April 2012
- May 2012
- June 2012
- September 2012
- October 2012
- November 2012
- January 2013
- June 2013
LoLiGameS
Friday, October 22, 2010
من تو این یک ماه خیلی ترسیدم
خیلی
از این که فهمیدم
می توانم بدون همه آشناها ، دوست هام و خانواده ام
بدون رفاه نسبی
بدون تکنولوزی
بدون سیگار
بدون اینترنت
حتا بدون ذره ای فضای امن که بشه نیم ساعت توش تنهایی ولو شد زنده گی کنم
من از این واقعیت تلخ ، وحشت کرده ام
خیلی
از این که فهمیدم
می توانم بدون همه آشناها ، دوست هام و خانواده ام
بدون رفاه نسبی
بدون تکنولوزی
بدون سیگار
بدون اینترنت
حتا بدون ذره ای فضای امن که بشه نیم ساعت توش تنهایی ولو شد زنده گی کنم
من از این واقعیت تلخ ، وحشت کرده ام
Labels: نقطه سر خط
Monday, October 11, 2010
Friday, October 8, 2010
صبح زود بیدار می شوم
وسیله جمع می کنم
اتو می کنم
ماشین می گیرم می روم ترمینال
می روم بابل
وسالی رو می گذارم خوابگاه و می روم سر کلاس
استاد میاد
می گه : واسه یک شنبه 100 تا عکس تحلیل می خواهیم از خونه های تهران
ساعت 3 از کلاس میام بیرون
می روم وسیله برمی دارم
می روم ترمینال میام تهران
اون وقت به جای عکس و کار
12 ساعته یه سره نشستم پای نت
وسیله جمع می کنم
اتو می کنم
ماشین می گیرم می روم ترمینال
می روم بابل
وسالی رو می گذارم خوابگاه و می روم سر کلاس
استاد میاد
می گه : واسه یک شنبه 100 تا عکس تحلیل می خواهیم از خونه های تهران
ساعت 3 از کلاس میام بیرون
می روم وسیله برمی دارم
می روم ترمینال میام تهران
اون وقت به جای عکس و کار
12 ساعته یه سره نشستم پای نت
Labels: تا مرگ
Monday, October 4, 2010
Babol Sucks ...
Friday, October 1, 2010
آدم وقتی رفتنش جدی می شه تازه می فهمه چه چیزهایی براش مهم بوده و دلش برای کدوم ادم ها تنگ می شه
من که قراره بروم بابل
ولی کم کمک داره گریه ام می گیره وقتی میدونم دیگر نمی شه شب و نصفه شب از خونه زد بیرون
غروب تماشا کرد
من انگاری این تهران لعنتی پر از دود و کثافت رو خیلی بیشتر از اون چیزی که فکر می کردم دوست دارم
من که قراره بروم بابل
ولی کم کمک داره گریه ام می گیره وقتی میدونم دیگر نمی شه شب و نصفه شب از خونه زد بیرون
غروب تماشا کرد
من انگاری این تهران لعنتی پر از دود و کثافت رو خیلی بیشتر از اون چیزی که فکر می کردم دوست دارم